Blog

W dniu 24 września 2021 r. weszła w życie ustawa z dnia 11 sierpnia 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja przepisów została przeprowadzona z uwagi na szereg wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) przesądzających, że polskie uregulowania prawne nie chronią w należyty sposób konsumentów. W konsekwencji ustawodawca zdecydował się na zmianę przepisów zawartych m.in. w ustawie z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (dalej: „k.p.c.”), ustawie z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej: „u.k.s.c.”), ustawie z 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (dalej: „pr. weksl”) oraz w ustawie z 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (dalej: „k.w.”).

Kolejnym z problematycznych zagadnień, które zostały omówione na I Wrocławskim Seminarium Cywilnoprocesowym odbytym w dniu 15 października 2021 r.,  jest również zmiana wprowadzona ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustaw – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, a mianowicie dowód z zeznań świadka na piśmie.

Ustawą z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustaw – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, została wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego instytucja umowy dowodowej, dotychczas nieznana kodeksowi postępowania cywilnego. Podczas I Wrocławskiego Seminarium Cywilnoprocesowego oprócz omówienia założeń i definicji tej instytucji, poruszona została kwestia jej istoty zastosowania oraz wykorzystania w aktualnym procesie cywilnym przez strony.

Dziś chcielibyśmy wyjaśnić Państwu różnicę pomiędzy niepubliczną placówką kształcenia ustawicznego, a centrum kształcenia zawodowego, które to zgodnie z art. 117 ust.1 pr. ośw. realizują kształcenie ustawiczne.

Kształcenie ustawiczne w formach pozaszkolnych realizowane jest przez publiczne i niepubliczne placówki kształcenia ustawicznego i centra kształcenia zawodowego oraz publiczne i niepubliczne szkoły prowadzące kształcenie zawodowe (art. 117 ust.1 pr. ośw.). Legalna definicja kształcenia ustawicznego została zawarta w art. 4 pkt. 30 pr. ośw. zgodnie z którym należy przez nie rozumieć „kształcenie w szkołach dla dorosłych, a także uzyskiwanie i uzupełnianie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych przez osoby, które spełniły obowiązek szkolny”.

Raptem kilka dni temu minął rok od czasu podjęcia i wprowadzenia pierwszych decyzji w sprawie obostrzeń zmniejszających mobilność społeczną. Celem tych działań polegających na zamknięciu hoteli, restauracji, galerii handlowych, miejsc kultury, stoków narciarskich jest zmniejszenie tempa rozwoju COVID-19. Od ponad roku wielu przedsiębiorców nie ma możliwości prowadzenia własnych działalności gospodarczych, co powoduje zamykanie lub zawieszanie działalności, znaczne redukcje kosztów i zwolnienia pracowników, jak również rosnące zadłużenia. Coraz trudniejsza sytuacja gospodarcza, zmusiła część z przedsiębiorców do podjęcia decyzji o dochodzeniu odszkodowania od Skarbu Państwa za szkody powstałe w czasie epidemii. Czy roszczenia i żądania tych przedsiębiorców są zasadne?

W dniu 1 października 2020 r. weszły w życie niektóre przepisy zawarte w ustawie z 17 września o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, potocznie nazywana „drugą tarczą antykryzysową dla turystyki”. Przepisy Ustawy niosą ze sobą rozwiązania ułatwiające funkcjonowanie branży turystycznej m. in. regulując kwestie wsparcia dla firm zajmujących turystyką oraz zwrotów dla podróżnych za opłacone, a nieodbyte wycieczki - odwołane przez wirusa COVID-19. W ramach nowelizacji ustanowiono nowe fundusze - Turystyczny Fundusz Zwrotów i Turystyczny Fundusz Pomocowy, których zadaniem jest zabezpieczenie zarówno podróżnych, jak i firmy turystyczne przed niekorzystnymi konsekwencjami spowodowanymi pandemią. Nowelizacja wprowadza nowe świadczenie postojowe i zwolnienie z płacenia składek dla przedsiębiorców z branży turystycznej.

Od 1 września 2020 r. placówki oświatowe prowadzą zajęcia w trybie stacjonarnym. Dynamicznie rozwijająca się sytuacja związana z rozprzestrzenianiem się COVID – 19, konieczność odbywania obowiązku kwarantanny przez nauczycieli i uczniów szkół, rodzi pytania czy aktualnie obowiązujące przepisy prawa oświatowego i przyjęte na ten czas rozwiązania prawne pozwalają na dostosowanie pracy szkoły do aktualnych warunków oraz zapewniają uczniom i nauczycielom bezpieczną naukę i  pracę.

Zasady i tryb zapobiegania i zwalczania zakażeń zostały uregulowane w ustawie o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (dalej: „Ustawa”). W związku z mnogą ilością wprowadzonych przez ustawodawcę pojęć, należy zwrócić uwagę na definicje ustawowe zawarte w art. 2 Ustawy. Kwarantanna stanowi odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych. W przypadku osoby chorej albo osoby podejrzanej o chorobę zakaźną mamy do czynienia z izolacją, która może również przybrać formę izolacji w warunkach domowych.